ŻOŁNIERZ 1. BATALIONU PANCERNEGO W POZNANIU. OFIARA ZBRODNI KATYŃSKIEJ.

Urodził się 19 sierpnia 1901 roku w Krakowie jako syn Karola i Antoniny z Małeckich. W latach 1911-1916 uczęszczał do gimnazjum w Krakowie. W listopadzie 1918 roku brał udział w rozbrajaniu żołnierzy austriackich opuszczających Kraków. W maju 1919 roku ochotniczo zgłosił się do Wojska Polskiego. Powiatowa Komenda Uzupełnień w Warszawie przydzieliła go do komendy Poligonu Artylerii w Rembertowie. Następnie służył w Centralnej Kompanii Wyszkoleniowej w Warszawie i w Departamencie Broni Głównych i Wojsk Taborowych Ministerstwa Spraw Wojskowych. W tym czasie zdał egzamin z sześciu klas w Gimnazjum im. Mikołaja Reja w ramach kursów uzupełniających przy Dowództwie Okręgu Generalnego w Warszawie. W okresie od 1 sierpnia 1920 do 14 lutego 1921 roku uczestniczył w II kursie zawodowym w Szkole Podchorążych Artylerii w Poznaniu. Otrzymał stopień ogniomistrza. Przydzielono go do baterii zapasowej 1. Pułku Artylerii Polowej Legionów, później do adiutantury ministra Spraw Wojskowych. We wrześniu 1921 roku został odkomenderowany na kurs oficerski w Szkole Podchorążych Wojsk Samochodowych w Warszawie, a 9 grudnia tego roku przystąpił z wynikiem pozytywnym do egzaminu z teorii strzelania. 1 maja 1922 roku został mianowany podporucznikiem i przydzielony do 3. Dywizjonu Samochodowego w Grodnie. Otrzymał funkcję młodszego oficera Kolumny Szkolnej Samochodów Pancernych. Później pełnił funkcję oficera technicznego dywizjonu, oficera ewidencyjnego Kadry Kolumny Zapasowej i adiutanta 3. Dywizjonu Samochodowego. Awans na porucznika otrzymał ze starszeństwem z 1 maja 1924 roku. 20 czerwca 1927 roku objął dowództwo Oddziału Sztabowego 3. Dywizjonu Samochodowego z równoczesnym pełnieniem obowiązków adiutanta dywizjonu. W czerwcu i lipcu 1928 roku oddelegowany był do Szkoły Czołgów i Samochodów na stanowisko instruktora podczas ćwiczeń poligonowych w Biedrusku. W połowie kwietnia 1930 roku przeniesiono go do 1. Dywizjonu Samochodowego w Warszawie, pełnił tam funkcję oficera instrukcyjnego w kolumnie szkolnej, następnie adiutanta dywizjonu i dowódcy przewozowej kolumny samochodowej. W 1934 roku odkomenderowany został do 3. Batalionu Czołgów i Samochodów Pancernych w Warszawie, a wkrótce do 1. Batalionu Pancernego w Poznaniu. Był tam dowódcą kompanii szkolnej oraz adiutantem batalionu.

23 listopada 1935 roku ożenił się z Ludomirą Greiserówną, z którą miał córkę Jolantę (ur. 5 marca 1937 r.).

Mieszkał w Poznaniu przy ul. Jarochowskiego 50. 19 marca 1937 roku awansował do stopnia kapitana. W marcu 1939 roku wykazany był w obsadzie personalnej jako adiutant 1. Batalionu Pancernego. Nie udało się ustalić przydziału mobilizacyjnego oficera. Uczestniczył w wojnie 1939 roku. Prawdopodobnie w rejonie Kamionki Strumiłowej dostał się do niewoli sowieckiej. Jego nazwisko znajduje się na liście jeńców wojennych, których NKWD ZSSR przekazało do dyspozycji NKWD w Smoleńsku (lista wywozowa nr 017/2 z kwietnia 1940 r., poz. 81, teczka personalna 1948). Wywieziony z Kozielska prawdopodobnie jednym z pierwszych transportów do Lasu Katyńskiego i tam zamordowany.

            Był odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 i Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości. Otrzymał prawo posiadania i noszenia Odznaki Pamiątkowej 1. Batalionu Pancernego, nr legitymacji 44. 

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej Decyzją Nr 439/MON awansował go pośmiertnie do stopnia majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Źródła archiwalne i drukowane:

CAW, Henryk Skotnicki Akta Personalne 10752, i odznaczeniowe Odrzucone 02_04_1936;

Roczniki Oficerskie MSWojsk., Warszawa 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939, Kraków 2006

Opracowania: T. Kryska-Karski, Straty Korpusu Oficerskiego 1939 – 1945, Londyn 1996, s. 379; Promemoria „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1994, nr 3, s. 481

Fotografie: zbiory autora

F.I.