Organizację Traktatu Północnoatlantyckiego (North Atlantic Treaty Organization – NATO) utworzyło w Waszyngtonie 12 państw w 1949 roku. Szczególną rolę w Traktacie pełni artykuł 5 o wzajemnej obronie. Przewiduje on, że atak na jednego lub więcej sojuszników będzie oznaczał atak na wszystkich członków Sojuszu. Obecnie w skład NATO wchodzą 32 państwa. Polska po wieloletnich staraniach dyplomatycznych oraz reformach przeprowadzonych w sferze obronności została przyjęta do Sojuszu 12 marca 1999 roku. Obecnie mija 25. rocznica podpisania dokumentu ratyfikacyjnego, którego uczestnikami byli ówczesny polski minister spraw zagranicznych Bronisław Geremek, ministrowie spraw zagranicznych Czech i Węgier oraz sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych   Madeleine Albright.

Celem utworzenia NATO była obrona przed ewentualną agresją ze strony ZSRS i Układu Warszawskiego. Po zakończeniu „Zimnej Wojny” i rozpadzie ZSRR w 1991 roku, Sojusz częściej angażował się w misje oraz operacje wojskowe o celach stabilizacyjnych i pokojowych. Jednak, napad Rosji na Ukrainę, stał się punktem zwrotnym w sensie jego istnienia. Od tego czasu, kluczowym elementem działań ponownie stały się odstraszanie i obrona kolektywna przed ewentualną agresją. Dlatego podjęto decyzje o rozmieszczeniu w Polsce i państwach bałtyckich batalionowych grup bojowych NATO.

Przez ostatnie 25 lat pozycja Polski w NATO stale rosła. Polska stała się solidnym i wiarygodnym sojusznikiem, wydając ponad 4% PKB na obronność. Aktywnie kształtuje dyskusje i decyzje w Kwaterze Głównej NATO w Brukseli. Polscy żołnierze uczestniczą w misjach i operacjach wojskowych, a dzięki regularnym ćwiczeniom z sojuszniczymi armiami, są z nimi w pełni zgrani operacyjnie i spełniają wymagane standardy. Są również obecni w strukturach wysuniętej obecności NATO w innych krajach wschodniej flanki. Na terytorium Polski znajdują się elementy infrastruktury wojskowej NATO.

Ilustracja wiodąca: Gov.pl