Jednym z celów jaki sobie wyznaczyliśmy w naszym Muzeum jest kultywowanie tradycji poznańskich oddziałów pancernych.

Broń pancerna to nie tylko sprzęt bojowy, którego gromadzenie i eksponowanie jest naszym statutowym obowiązkiem. Broń pancerna to także, a może przede wszystkim ludzie – żołnierze pancerniacy, którzy tego ciężkiego sprzętu używali, a gdy tego wymagała chwila nie szczędząc krwi ani życia na nim walczyli.

Obowiązek obrony ojczyzny przyszło spełnić naszym pancerniakom już we wrześniu 1939 roku, kiedy to musieli stanąć do nierównej walki z dwoma wrogami, z zachodu i ze wschodu. Po przegranej kampanii, większość naszych oficerów znalazła się w niemieckiej i sowieckiej niewoli, część została internowana na Węgrzech i w Rumunii.

Do niewoli sowieckiej trafiło około 250 tys. żołnierzy Wojska Polskiego, w tym ponad 10 tys. oficerów. Na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej znalazła się również większość oficerów rezerwy zmobilizowana do jednostek zapasowych, dostając się do niewoli, przeważnie w nieznanych okolicznościach.

Sowieci otaczając polskich oficerów „specjalnym nadzorem” uznali ich za szczególnie niebezpiecznych „zatwardziałych, nierokujących poprawy wrogów władzy sowieckiej”, rozpatrywano ich więc w trybie specjalnym, z zastosowaniem wobec nich najwyższego wymiaru kary – rozstrzelania.

Wraz z Oddziałem Poznańskim Instytutu Pamięci Narodowej postanowiliśmy upamiętnić bestialsko pomordowanych przez oprawców z NKWD wiosna 1940 roku Oficerów Broni Pancernych odsłaniając 11 kwietnia o godz. 11.00 pomnik, który będzie formą oddania hołdu i uczczeniem Ich pamięci. Pomnik zaprojektowała Pani prof. dr hab. Konstancja PLESKACZYŃSKA, a wykonany został przez Zakład Kamieniarski GRANIT z Czarnkowa Pana Bogdana NOWAKA.