Powołany do życia rozkazem dowództwa Armii Polskiej we Francji 15 marca 1919 roku  1. Pułk Czołgów, jako jeden z ostatnich bojowych oddziałów Armii gen. Hallera został przewieziony transportami kolejowymi do Polski w pierwszej połowie czerwca tego roku. Granicę z Polską przekraczano pomiędzy Lesznem a Kąkolewem. Na garnizon macierzysty wyznaczono Pułkowi Łódź. Do 17 czerwca wszystkie transporty czołgów i sprzętu technicznego (około 6 eszelonów) dotarły na bocznicę kolejową dworca Łódź Kaliska. Do zakwaterowania czołgistów wykorzystano nieczynne pomieszczenia fabryk i hal produkcyjnych. Po przyjeździe nadal szkolono żołnierzy, uzupełniano stany osobowe ochotnikami z innych rodzajów wojsk, prowadzano kolejne reorganizacje. Czołgiści zaprezentowali się pierwszy raz, biorąc udział w defiladzie 14 lipca z okazji narodowego święta Francji (większość kadry oficerskiej (76%) i podoficerskiej (52 %) w tym czasie stanowili jeszcze Francuzi). Żołnierze defilowali w pochodzie  w szyku pieszym pod dowództwem ppłk. Julesa Maré.

Wkrótce, bo już w połowie sierpnia 1919 roku  2. kompanię czołgów wysłano na front, a 29 sierpnia użyto ją w walce podczas zdobywania Bobrujska, otwierając tym samym dzieje nowego rodzaju broni w historii oręża polskiego.

Dzień 1 czerwca obchodzono jako Święto Pułkowe dla uczczenia kolejnych rocznic przyjazdu 1. Pułku Czołgów do Polski.  

(F.I)