Po uzgodnieniu warunków przejazdu polskich jednostek do kraju przez Francuzów i Niemców, 1. Pułk Czołgów jako jeden z ostatnich bojowych oddziałów Armii gen. Hallera został przewieziony transportami kolejowymi do Polski w pierwszej połowie czerwca 1919 roku. Granicę z Polską przekraczano pomiędzy Lesznem a Kąkolewem. Na garnizon macierzysty wyznaczono pułkowi Łódź. Do 17 czerwca wszystkie transporty czołgów i sprzętu technicznego (około 6 eszelonów) dotarły na bocznicę kolejową dworca Łódź Kaliska. Dyslokacja czołgów w Łodzi nie była przypadkowa. W mieście mieszkało wielu fachowców przemysłu maszynowego i metalowego, którzy mogli zajmować się również obsługą techniczną i remontem czołgów. Do zakwaterowania czołgistów wykorzystano nieczynne pomieszczenia fabryk i hal produkcyjnych, głównie przy ul. Wólczańskiej. Po przyjeździe uzupełniano stany osobowe ochotnikami z innych rodzajów wojsk i służb, nadal szkolono żołnierzy, prowadzano kolejne reorganizacje. Czołgiści zaprezentowali się pierwszy raz Łodzianom, biorąc udział w defiladzie 14 lipca z okazji narodowego święta Francji (większość kadry oficerskiej i podoficerskiej w tym czasie stanowili jeszcze Francuzi). Żołnierze brali udział w pochodzie, defilując w szyku pieszym pod dowództwem ppłk. Julesa Maré.

      Wkrótce, bo już w połowie sierpnia 1919 roku, pierwszy pododdział czołgów (2 kompania) wysłano na front, a 29 sierpnia użyto go w walce (pierwszy raz w Wojsku Polskim) podczas zdobywania Bobrujska.

foto: NAC

Wykorzystano materiały ze strony https://uml.lodz.pl>artykul>printPage kopia PDF Czołgi z Łodzi.