W połowie lat 30-tych XX wieku pracowano intensywnie w Sztabie Głównym nad wzmocnieniem siły ognia przeciwpancernego, polskiej broni pancernej. Szukano rozwiązania np. w postaci karabinu samopowtarzalnego czyli najcięższego karabinu maszynowego (NKM) . Postanowiono sprawdzić kilku uznanych zagranicznych producentów, testowano konstrukcje firm Madsen, Solothurn, Oerlikon czy Hispano – Suiza. Propozycje te odpadały z wielu powodów. Ostatecznie przez niedoskonałości konstrukcji zagranicznych podjęto prace projektowe broni rodzimej. Zadania tego podjęła się Fabryka Karabinów w Warszawie, a pracami projektowymi kierował inż. Wawrzyniec Lewandowski. Powstała konstrukcja która nazywała się nkm wz.38 FK model A. Od maja 1938 po zatwierdzeniu tej broni rozpoczął się proces wprowadzania pojazdów z tym uzbrojeniem do Wojska Polskiego, planowano około 100 szt. tankietek TK-3 i TK-Sz nkm 20 mm. Ostatecznie do wybuchu wojny do jednostek trafiło tylko około 25 przezbrojonych tankietek w tym co najmniej jeden prototyp TK-3 z nkm 20 mm powstały w roku 1938.

Użycie ich podczas walk we wrześniu 1939, np. podczas walk 71 Dywizjonu Pancernego, udowodniło że była to bardzo dobra broń, potrafiąca niszczyć wszystkie niemieckie pojazdy pancerne z tego okresu !