Ckm wz. 30 był bronią automatyczną działającą na zasadzie wykorzystania krótkiego odrzutu lufy, z klinowym ryglem i dźwigniowo-krzywkowym przyspiesznikiem. Strzelanie odbywało się z zamka zamkniętego, co miało tę zaletę, że broń była celniejsza. Jednakże utrudniało to chłodzenie karabinu. Stąd też w tej konstrukcji płaszcz wodny wokół lufy i ‘wodnik’.

 W ramach programu ujednolicania broni w WP postanowiono by karabiny maszynowe pojazdów pancernych były to ckm wz.30 kalibru 7,92, ale duża liczba potrzebnych do zaopatrzenia piechoty i kawalerii spowodowała że decyzją, generała Janusza Gąsiorowskiego Szef Sztabu Głównego powrócono do ciężkich karabinów maszynowych wz.25 Hotchkiss w uzbrojeniu pojazdów pancernych. Gdzie ich wady nie były tak mocno dotkliwe.

Zakończono badania nad prototypem TKW i nad zastosowaniem ckm wz.30 w powstających właśnie tankietkach TKS (zdjęcia tych pojazdów w treści artykułu). Ostatecznie broń ta trafiła do roku 1939 do wozów 7TP jedno i dwu wieżowych, Vickers E jedno i dwu wieżowych, w dedykowanej osłonie pancernej.