Puteaux SA 18 – francuskie krótkolufowe działko półautomatyczne, pochodzące z okresu I wojny światowej, montowane głównie w pojazdach bojowych. W Wojsku Polskim w okresie międzywojennym jedna z podstawowych armat broni pancernej. Armaty te przybyły do Polski jako uzbrojenie czołgów Renault FT z 1 Pułkiem Czołgów w „Błękitnej Armii” generała Józefa Hallera. Kolejne konstrukcje pancerne, wyposażane w nie w Wojsku Polskim to : czołg Renault FT, czołg Renault R-35, czołg Hotchkiss H-35, oraz do roku 1937 czołgów Vickers E w wersji dwu wieżowej, a także samochody pancerne Peugeot, wz.28, wz.29 i wz.34.

Długość lufy wynosiła 21 kalibrów (L/21), a szybkostrzelność maksymalna 15 strzałów na minutę, praktyczna – 10 strz./min. Otwarcie zamka, wyrzucenie łuski i napięcie iglicy następowało automatycznie (działko półautomatyczne). Broń naprowadzana była na cel przez strzelca za pomocą kolby naramiennej, wyposażona była w celownik lunetkowy.

Niestety w roku 1939 było to działko już przestarzałe o małej możliwości penetracji pancerzy przeciwników. Także metoda celowania i zbyt duża jej nieprecyzyjność, także wpływała na jego zdolności bojowe, a tym samym na zdolności pojazdów w nie wyposażonych.

Przebieg drugiej wojny światowej zmienił całkowicie podejście do doktryny walk pancernych na frontach. Zaczęły się liczyć przede wszystkim potężne pancerze i precyzyjne bardzo mocne działa.